domingo, 26 de diciembre de 2010

A voi.

Tú que me conoces mejor que nadie.
Tú que sabes de mis penas y debilidades.
Sólo tu eres capaz de curarme.

Tú que eres la fuente de mi manantial.
Tú que brotas la vida en mi caminar.
Sólo tú me dás ansias para continuar.

Tú que me ayudas a salir de la oscuridad.
Tú que me iluminas con la claridad.
Sólo tu eres camino de verdad.

Tú que de ti me alimento.
Tú que en ti encuentro sustento.
Sólo tu eres necesario para que siga atento/A.

*****************

Ti que me cóñeces mellor que a nadie.
Ti que sabes das miñas penas e debilidades.
Só ti es capaz de curarme.

Ti que ela fonte do meu manantial.
Ti que brótala vida  no meu camiñar.
Só ti me das ansias para continuar.

Ti que me axudas a saír da oscuridá.
Ti que me iluminas coa claridá.
Só ti elo camiño da verdad.

Ti que de ti me alimento.
Ti que en ti encontro sustento.
Só ti es necesario para seguir atento/A.



jueves, 23 de diciembre de 2010

Cerro os ollos...
e escríbote.
Intento buscar a  imaxe que me alonxe da irrealidade.
Só vexo oscuridade, cústame adentrarme.
Non percibo nada só un sentimento de necesidade.
Algo me chama...
algo me fala.
A miña mente descansa e os meus pensamentos se estancan.
Mais sigo inqueda buscando a paciencia.
Ofrézoche o momento que levo adentro para que sexas ti o dono dos meus pensamentos.
Pra que poidas ser quén de organizalos e estabilizalos e chegar  a un fin no que poder levalos.
Algo me inquieta e
a paciencia non o chea.
Unha luz aparece na oscuridade, non sei que é mais parece agradable.
Sigo queda non quero présas, estáncome ante a súa presenza.
Observoa con humildade.
Deixoa que crezca e sexa ela quen reina
Pero é tarde  abro os ollos e esperto á irrealidade.

domingo, 12 de diciembre de 2010

Dificultades.

Sólo contigo encuentro el camino para seguir
 sólo contigo siguen las ganas de vivir...
No logro la estabilidad sino es junto a ti... No logro la alegría si tu reflejo no se ve en mí.

Nada es fácil lejos de ti,
 nada es ejemplo a seguir...
Ridículo resulta parárselo a pensar
ridículo  resulta  pensarlo y recapacitar...
Me alejo sin frenos al no saber de tí y me incorporo en cabeza al tu nombre oír.
Parece mentira como lo has hecho así?
fácil de ver dífcil de cumplir...

Dificultades son las que tengo al escribir
cuando determinados defectos se apiaden de mí.
Dificultades las muchas para hacerme seguir
fuerzas sólo una, la ilusión hacía a ti.
Niña ilusa salí y nadie como tu supo aprovechar también ese defecto en mí.
GRACIAS DE CORAZÓN.

sábado, 27 de noviembre de 2010

Abúrrese a nena que escoita atenta as leccións da súa mestra...
Abúrrese a idea de seguir atendendoa...........
Busca a beleza fóra, na natureza..........
No vóo do paxaro, na simple simpleza........
Gústalle a idea de aprender dela........
Segue a clase que parece entendela, índa que non lle chame a materia.....
Atende atenta intentando entedela, pero lle chama a fiestra que mostra a imaxe da natureza....
Un ceo de nubes espesas, uns paxaros que voan sen presas.......................

*********************************************************************

XORDE O CAMIÑO DO NAVÍO ESPIDO QUE TRAE CONSIGO A DOR DO SUFRIDO......

miércoles, 24 de noviembre de 2010

Ausencia de calor...

Sopra o vento que vén do oeste,
pra levar as augas do
rupestre.

Sopra o vento cara o leste,
pra despexalo ceo de nubes
ardentes.

Busca a imaxe do reflexo salvaxe que
 enfoca a ver a nosa fauna sen
liñaxe.

Busca na árbore o paxaro un recuncho
do abstracto onde ficar
intacto.

Agóchase o escrito do lugar que o
apodera o frío
sin cesar.

****************

Gaivotas branquiñas,
que andades perdidas,
ficade quietiñas na veira da ría.

Ventiño rieiro que andas alboroteiro
controla o teu ego que te empuxa sen freos.

Frío invernizo que impregna enfermizo,
conxela o momento cando o sexa
preciso.


jueves, 18 de noviembre de 2010

Por qué....?

Porque no hay pena que alegría no quite,
porque no hay razón de ser, más que la de ser uno mismo.
porque no hay mejor etapa que la que estés viviendo.
porque no hay mejor sopresa que el ser sorprendido,
porque lo bonito no sólo se ve, se aprecia.
porque no hay mejor camino que el que vaye construyendo uno mismo.
porque la vida no está para reconstruírla sino para albergarse en ella.
porque las cosas buenas sólo son buenas si se tienen en cuenta su valor.
porque de las cosas malas se aprenden cosas buenas.
porque me siento  feliz ecribiendo cuando siento la necesidad.
porque no tengo prisa aunque me pille la lluvia.
porque abro los ojos y puedo ver más que lo que ellos me muestran.
porque busco y encuentro.
porque me esfuerzo y veo la recompensa.
porque soy tozuda y no me causa problema.
porque me alegran las cosas sencillas.
porque soy débil ante tanta justicia.
porque soy fuerte ante tanta injusticia.
porque no pierdo la esperanza.
porque es lo último q se pierde. 

porque no hay mejor respuesta que la de ser respondida.

martes, 9 de noviembre de 2010

mismamente yO.

Ratas,corvos,serpes e lagartos¡
escoitade o voso canto.
Que só trae
luxuria e espantO.

Falade coa incredulidade da vosa sociedade,
pero non me creades inxenua para non vela vosa maldade.

Non teño mais que dicir os oídos destes grans ruís
pero si  moito ante a miña fe hacia TI.
***********************


Ratas.corvos, serpes e lagartos¡
sairán do seu espanto.
Non ocultedes voso encanto debaixo
do feo manto.


 Vexo o reflexo do voso interior nos ollos do meu corazón
cando sae de vós  un raio de fervoR.
Vexo alegría no meu corazón cando se manifesta en min
 o teu amoR.

domingo, 7 de noviembre de 2010

tentación.

 
Mirar atrás y ver pecado es algo normal…pero normal hasta que punto?

La vida es como si estuviese dividida en dos mundos; el que nos dió la vida y el que nos da el hombre. Como podemos compaginarlos si no se parecen en nada. Ni  el mayor orden sería capaz de dominarlos. Hemos nacido para ser personas no para ser tentaciones  del pecado. Querer huír de algo que nos rodea es como querer huír de nosotros mismos . El mayor placer de la vida es verse libre de pecados .Con esto no pretendo hacer un tercer mundo que pueda compaginar a estos dos ni mucho menos .... pero si una mente que se pueda enfrontarlos por igual.

miércoles, 20 de octubre de 2010

PropósitO.

Mi vida fluye para en ti desembocar.
Ahora me encuentro con fuerzas para continuar por este
tu dulce caminar.
No importa la lejanía de ese hermoso lugar si en tu cabeza,
claro y presente está.

Fluyo por ríos que solo  tienen un objetivo alcanzar y
es la mar que detras de la montaña se hallará.
No importa cuanto hayas de andar ni las dificultades que tengas que pasar,
si en tus momentos de debilidad no dejas escapar
la luz que será la pila que en ti recargará
una vez más.

Ten presente tu meta final porque es ella quien la fuerza te brindará
y no el sufrimiento del camino al andar.

A lo lejos veo el camino que tendré que tomar,
para a ti llegar.
Ahora me limito a no perderlo de vista y observarlo con humildad para
 en la primera oportunidad porderlo aprovechar.
Y encaminarme así a la cuesta que su cima albergara la luz de mi proposito final.

viernes, 15 de octubre de 2010

El dulce caminar.

Aquí encuentro en tu leve sonar,  las maravillas de este bello tu hogar,
que con el lleva penas y alegrías que algún día deposité para a ti te las brindar.
Fluye la vida que en continuo movimiento está.
Iluminándome con un pequeño rayo solar me muestras las aguas que
 en su transcurso están....
Al igual que ellas yo mi transcurso debo continuar sin estancarme en ningún remoto lugar porque
los ríos son el camino por el cual nos hemos de guiar, ya que
no hay más bonito lugar que en el que en ti la paz puedas encontrar.
Observando el camino por el cual me he dejado llevar me animo con él
 a su constante caminar.
Observando una vez más este río de paz encuentro en él su grandeza espiritual.
Se ha llenado buena parte de mi caminar
viéndolo con más fuerza y vitalidad.
Ahora sé que nadie puede interrumpir esta paz que me llena de alegría y felicidad
cuando te encuentro en mi leve caminar...
En tus ríos encuentro el camino por el cual me he dejado llevar.
Y tu huella es la señal que me ha de guiar.



sábado, 2 de octubre de 2010

La montaña.

As montañas, as grandes eminencias do terreO.
Que galego non coñeceu a montaña?
Que galego non quixo subir á cima pra sentir a súa chamada?
A ti Galiza miña amada escríboche esta entrada...
Simbólica a imaxe da montaña alonxada,
Simbólico o proposito de querer alcanzala...
Non me deixes montaña,
senon verte a ti lonxana.
Non me des máis que a túa presenza innata.
Deixame buscar o camiño que a ti me chama.
Deixame chegar á túa cima pra nunca máis baixala.


***********************

Mi inspiración es el medio de mi transmitir. Tu encuentro en mi me hace seguir .No hay final que puedo finalizarlo pero si comienzo que pueda empezarlo. Tu necesidad me emerge sino te apoderas de ella y mi debilidad se presenta cuando no te siento, por eso quiero sentirte siempre, siempre en mí.

El amor.

Mi amor se hace grande de tu mano.
Mis sentimientos afloran al verte, nada me turba
con tu presencia.


Dejame guiar por tu camino y pisar tus senderos
e ignorar los cruces y cuestas para que nadie obnubile tu luz.

Hoy 23, es un nuevo comienzo de camino y estabilidad.
Me has hecho ser fuerte a tu amor,
el rechazo no me enfada porque se que de tu lado las alegrías me aguardan,
y eso alegra a mi corazón abriendole buena vista de visión.


Tu respuesta es inmediata cuando a los ojos del paciente se adapta.

Has hecho a tu semejanza una niña con esperanza.
Tu cariño es el brillo que en estas letras escribo.


No me juzgues por mis pecados que un dia he obrado...
Ya que quiero que eso sea pasado.

Gracias por no hacerme vivir del pasado y que por él
no me haya perjudicado. 


Las ganas de vivir por un futuro junto a Ti,
superan las fronteras de cualquiera ilusión afín.

Sé que me ayudarás para que no caiga una vez más,
ya que cada día es una oportunidad.

Nueva Etapa.

El TRANSCURSO DEL TIEMPO es algo inevitable del cual no podemos poseer un dominio como a diferencia del resto de las cosas. Pero si podemos aprender con él, en su transcurso. De camino a 17 me atrevo a narrar de lo aprendido 16 años y un camino.


No todos los caminos están hechos de la misma calidad, calidad que es necesaria para que conserve su valor y valor que es imprescindible para que logre su importancia.


Uno no sabe tomar las mejores decisiones en el momento adecuado por eso es habitual que cause cruces en tu camino cruces que tienen diferentes sentidos y direcciones que te guían por sitios inesperados.


Uno debe aprender a tomar decisiones sin necesidad de mapas que cuando los pierdas no estén para guiarte y el mejor camino para aprender es perdiéndote en el lugar . La vida te ofrece caminos y sólo tu tienes el don de escoger el tuyo pero no siempre ese don se ve satisfecho por los demás, demás personas que se alojan en el lugar… cuando tu elección es compartida con tu lugar el sentimiento de satisfacción, paz, amor, bienestar, estabilidad , visión de futuro es inmediata y tu instinto te hace conocedora de ello mientras que existe otro sentimiento que se puede confundir y aparecer cuando sientes creer que ese es el lugar que te espera al cual te debes acostumbrar y adaptar…cual es la diferencia que existe aquí? La diferencia es grande…en el primer caso existe un sentimiento de creencia y en el segundo una creencia de sentimiento parece lo mismo pero no lo es y uno lo ve cuando confunde sus sentimientos…y causa una gran confusión que llevara a conocer dese lugar hasta lo callejones más oscuros….que no tienen porque ser albergados pero si pisados….


Lo bonito de errar es el sentimiento final, el verdadero, el último el sentimiento maduro en el que tu arrepentimiento te hace ver tus defectos, debilidades ,imperfecciones ,limitaciones….por eso quizás la mejor manera de verlo sea esa dándose cuenta que no hay mayor imperfección que la que uno pueda cometer en el intento .


Todo lo que nos rodea lo tenemos ala vista para bien o para mal pero esta ahí y somos conocedores de ello el tener más o menos no debería causarnos problemas ya que el valor de algo no se encuentra por tenerlo o no. Uno puede tener muchas cosas y no valorar ni la primera en cambio la verdadera belleza desde mi punto de vista es el visualizar, aceptar, reconocer lo que uno tiene y de lo que uno carece haciéndose sabedor de que todo lo que tengas por mínimo que sea hay que aprender a valorarlo y con el tiempo enriquecerlo…En este tiempo he aprendido a valorar lo que uno tiene y tuve la suerte que no fuera hasta perderlo suerte por la que doy gracias todos los días .


En mis últimas horas de estos mis 16, etapa de mi vida donde mis vivencias y experiencias se quedaran en el recuerdo, recuerdo que me acompañará a lo largo de mi vida a los caminos más lejanos, más cercanos, más claros y más oscuros….

La inspiración.

Es CIERTO que a todo artista le lleva su tiempo pero cuándo sabe uno lo que tardará ese tiempo en llegar? o mejor formulado; cuándo sabrá uno cuánto tardará en esperarlo?...la suerte se apiade de pocos...y la impaciencia de muchos...durante la espera nuestro instinto reacciona ala impulsiva o inesperadamente.


Necesitamos hechos verósimiles, respuestas rápidas soluciones prácticas tiempo en dónde no lo hay, queremos no vernos sin salida queremos hacer una mona lisa sin sonrrisa, sin darnos cuenta que la mejor solución es la espera, que conlleva ala honorable y señora paciencia.


El afán del ser humano por verse satisfecho de imediato y tener los medios para ello ha sido aplicado también en el aprendizaje básico de la vida, un aprendizaje que consta de valores esenciales y necesarios dotados de PACIENCIA.


Esto puede suponer un problema grande ya que las personas se resignan a ser ellas mismas por el hecho de no adaptarse al motor deste mundo un motor que cada vez tiene mas caballos y potencia.:D


un motor que si sigue así no encontrara autpista que le llegue.


La resignación es causa de muchos y el sentirse cómoda con ella bien de pocos.El problema esque queremos ir muy rápido en un aprendizaje muy lento.


Los polos suelen repelerse y en este caso los polos son incompatibles y visibles al ojo humano. El no poder ser nosotros mismos conlleva a ser como los demás quieren verte que seas y el resignarte a ello te causa la impotencia que llena el vacío de no ser ni siquiera nosotros mismos.Vacío que no se llena con resignación sino con voluntad de propósitos y metas acompañadas de actitud y carácter que nose consiguen de un día para otro..ni de una semana para otra...ni deun mes para otro...ni de un año para otro me atrevo a decir pero esque a todo ARTISTA le lleva su tiempO.