Cerro os ollos...

e escríbote.

Intento buscar a  imaxe que me alonxe da irrealidade.

Só vexo oscuridade, cústame adentrarme.

Non percibo nada só un sentimento de necesidade.

Algo me chama...

algo me fala.

A miña mente descansa e os meus pensamentos se estancan.

Mais sigo inqueda buscando a paciencia.

Ofrézoche o momento que levo adentro para que sexas ti o dono dos meus pensamentos.

Pra que poidas ser quén de organizalos e estabilizalos e chegar  a un fin no que poder levalos.

Algo me inquieta e

a paciencia non o chea.

Unha luz aparece na oscuridade, non sei que é mais parece agradable.

Sigo queda non quero présas, estáncome ante a súa presenza.

Observoa con humildade.

Deixoa que crezca e sexa ela quen reina
Pero é tarde  abro os ollos e esperto á irrealidade.